Verpletterend

Gisteren terug gevaren naar Nkata Bay (met de Ferry, dus vele malen sneller dan op de heenweg). Vervolgens met de Motorbike zo'n 125 km doorgereden naar Rumphi.
Het plan was om door het binnenland terug te rijden en onderweg het Vwala Wildlife Reserve te bezoeken.
's Ochtends bleek er echter geen benzine te zijn bij het enige tankstation in Rumphi: oplossing zou zijn 70 km terugrijden naar Mzuzu of een dag wachten.
Aangezien beide oplossingen niet erg aantrekkelijk leken, getracht de 'zwarte markt' te vinden on daar benzine te kopen. Dat lukte, waarna ik alsnog naar het Vwala Wildlife Reserve kon vertrekken.
Toen ik daar aankwam vertrok er net een grote groep toeristen die ik bij de toegangspoort tegenkwam. Zij waren hier 2 nachten gebleven maar hadden geen olifant gezien. Ik bleek meer geluk te hebben: na aankomst in het kamp bij het Kazuni meer kwam er na een minuut of 15 een kudde van zo'n 50 olifanten een duik nemen in het meer. Fantastisch om te zien, maar het werd nog beter!

Net voor mijn lunch kwamen er zo'n 10 olifanten letterlijk bij mij op bezoek. Ze kwamen bladeren en takken eten van de struiken naast mijn hut op zo'n 2 meter afstand.
Ik vreesde het ergste voor mijn Motorbike want 1 van de olifanten stond er met zijn achterwerk een halve meter vanaf: 1 stap achteruit of als hij zijn achterwerk zou laten zakken en mijn Motorbike zou zijn verpletterd! Gelukkig draaide hij op tijd de goede kant op en liep hij weg. Een baby olifant kwam zelfs tot op een meter afstand van mij en zijn grote broer keek mij recht van voren aan.....

En niet veel later die dag kwam er doodleuk nog een grote kudde olifanten langs, opnieuw een groep van zeker 50 olifanten en het mooie is dat ze vanavond hoogst waarschijnlijk weer terugkomen on terug te keren naar hun eigen plek in het Reserve.

Inmiddels loopt de laatste dag van mijn eerste jaar in Malawi ten einde: de olifanten zijn nog niet terug gekomen, maar de nijlpaarden laten zich duidelijk horen deze avond. Ook antilopen, impala's en apen waren vanavond aan de oevers van het meer te zien.

Jungle out there

In de 5 dagen dat ik in Zulunkhuni River Lodge ben geweest heb ik veel meegemaakt. Zo heb ik enkele kilometers de rivier gevolgd, soms langs de oever lopend, soms hoog er boven terwijl de Zulunkhuni zich beneden woest tussen de rotsen door worstelde. Ook moest ik zelf een keer door de rivier om aan de andere kant verder te lopen. Onderweg veel gebeten door rode mieren en prachtige plaatjes kunnen schieten van de omgeving en een fraai gekleurde en waarschijnlijk zeer giftige spin.

Een bezoek aan Ruarwe leverde mij een onverwachte lunch met de Chief op: Nsima met vis.
Op het pad ernaartoe veel vriendelijke begroetingen van lokale bewoners en veel kinderen die vragen om op de foto te mogen.
Ruarwe zelf is een klein vissersplaatsje met een verrassend grote bibliotheek en een media centre (door NGO Panjira gesponsord). Telefonisch contact in Ruarwe zelf is onmogelijk en bellen kan alleen na het beklimmen van een hoge naastgelegen berg (wat ik dan ook heb gedaan). Ruarwe heeft verder 1 lagere school met 353 leerlingen maar slechts 6 leerkrachten voor de 8 groepen. Ook zijn er 2 middelbare scholen in de directe omgeving te vinden.

Natuurlijk in deze dagen ook veel gezwommen in het meer, meestal vanaf een strandje dat vooral gebruikt werd door vissers van een nabij gelegen dorpje aan de andere kant van de rivier (en de Lodge).
Aan die kant ook zo'n 2 uur doorgelopen om een bezoek te brengen aan het plaatsje Khondowe, waar ik de PEA kon ontmoeten van dit district.

Tussendoor veel gekletst met Phillip,  de staff van de Lodge, enkele andere toeristen (die later kwamen) en John, de program coordinator voor het media centre. De laatste dag werd ik door John uitgenodigd om bij hem thuis te komen lunchen: Nsima en local chicken (deze keer had ik vooraf aan kunnen geven dat ik liever geen vis eet).

Robinson Crusoe

Gisteren per lokale boot van Nkhata Bay naar Ruarwe gereisd. De boot zou om 8.30 uur vertrokken, maar dat werd natuurlijk bijna twee uur later. De boot werd volgestouwd met goederen en voedsel en een compleet bankstel werd op het dak gezet. De passagiers moesten maar ergens een plaatsje vinden op een paar overgebleven stukjes bank.
..... en zo begon een lange boottocht van een dikke 11 uur naar Zulunkhuni River Lodge vlakbij het dorp Ruarwe. Ik kwam daar om 21.45 uur aan. Ik werd ontvangen door 2 night guards en Philip, een Chinese vrijwilliger die hier 3 maanden heeft gewoond en gewerkt.
Hij wist nog iemand op te trommelen om avondeten voor mij te maken. Daarna mijn bed opgezocht in een eenvoudig Chalet met balkon, uitkijkend over het meer. Een Robinson Crusoe gevoel in een Fred Flintstone omgeving: mijn Chalet is gebouwd op de rotsen en veel delen van de Lodge lijken uitgehouwen rotspartijen.
Mijn uitzicht is prachtig:

Nkhotakota wildlife

Vandaag naar het Nkhotakota Wildlife Reserve geleden, waar ik hartelijk ontvangen werd. In plaats van de 61 Dollar die een 'toerist alleen' normaal zou moeten betalen was ik slechts 17 Dollar kwijt nadat ik verteld had dat ik al bijna een jaar in Malawi woon. Er volgde een wandeling in het reservaat van zo'n 3 uur, maar helaas waren de 500 verhuisde olifanten nog niet losgelaten. Vandaag zouden er nog enkele vanuit Liwonde National Park overgebracht worden en de vanaf volgende week kunnen ze allemaal vrij rondlopen in het reservaat. Ik moest dus genoegen nemen met apen en krokodillen. De parkwacht deed nog haar best voor me om me bij het uitladen van de olifanten te krijgen, maar helaas vertrokken ze te laat hit Liwonde en werden ze pas om 7 uur vanavond in Nkhotakota verwacht: te laat voor mij, want ik moest weer voor het donker terug zijn bij mijn tent.

Een eigen huis...

Een eigen huis, een plek onder de zon ....
Tijd voor vakantie! Op mijn eerste dag zo'n 250 km op mijn Motorbike afgelegd. Halverwege in Chipoka bij een lodge met uitzicht op Lake Malawi gelunched en gerelaxed op het strand. Daarna doorgescheurd naar Nkhotakota om mijn 'huis' te bouwen op de grond van de Safari Lodge (van dezelfde eigenaar, nl. Charity, als The Pottery in Dedza).
.... en laat ze nou toevallig ook nog aanwezig zijn! Dus ik werd meteen uitgenodigd om vanavond nee te eten.

18de training voltooid

Een half jaar geleden, op 3 februari, ben ik begonnen schoolteams te trainen voor het UT project. Vanmiddag, 2 augustus 2016, heb ik mijn 18de training voltooid. De trainingen zijn in die zin veranderd dat ze nu 2 dagen duren in plaats van 1 en er zijn natuurlijk ook nieuwe elementen aan toegevoegd, zoals het werken aan een 'timetable'. Op alle scholen waar ik de training uitgevoerd heb, wordt het project goed verwelkomd, wat een goede basis is voor de kinderen van de betreffende scholen: het werken met iPads is 'leuk' en 'leerzaam', maar is nog leuker voor de kinderen als de leerkrachten zelf ook enthousiast zijn en het niet zien als het 'zoveelste project'. Leerkrachten hier hebben al veel projecten gezien die na 1 of 2 jaar ophouden te bestaan en een 'stille dood sterven'. Dat mag met UT niet gebeuren!