maandag 16 oktober 2017

Vlaggendag en Much

Vandaag is vlaggendag in Ethiopië: de eerste maandag in Oktober volgens de Ethiopische kalender. Wij wisten van niets en zouden vandaag een school in Gumuz-gebied gaan bezoeken. Gelukkig waren ze bereid om toch tot een uur of tien les te geven voor de kinderen aan de parade zouden beginnen (vergelijk: in Gilgel begon de parade rond 8.00 uur en gingen de scholen niet eens open). In Tunidadush, waar ik de school bezocht, was de parade extra speciaal, omdat er bijna alleen maar Gumuz-kinderen op deze school zitten. Er werd dus ook een speciaal Gumuz-instrument gebruikt om muziek te maken: 26 soorten fluiten, die allen een eigen aparte toonhoogte voort kunnen brengen. Jan en Ann waren nog aan het praten met één van de leerkrachten die ze geobserveerd hadden, toen de parade begon, zodat ik besloot maar met de parade mee te lopen. Ik kwam er zo achter dat er nog massa's Gumuz-kinderen zijn, die niet naar school gaan: zij stonden langs de weg te kijken.

   
Na de feestelijkheden kregen we nog een klein kijkje 'in de keuken' van de Gumuz: we mochten een hut bezoeken waar we wat uitleg kregen of het traditionele eten van de Gumuz. Vlak daarna kwamen we op een soort 'ontmoetingsplein', waar de meest belangrijke 'oude mannen' met een soort rechtspraak bezig waren. We mochten/konden uiteraard niet storen, maar kregen wel uitleg van de supervisor over wat er aan de hand was: een Gumuz-meisje van 18 jaar was aangerand door een Gumuz-man en de 'negotiators' probeerden via onderhandeling rechtspraak te bedrijven - de uitkomst zou waarschijnlijk worden dat er door de familie van de man die de aanranding had gepleegd een koe geschonken zou worden aan de familie van het meisje. Als de onderhandelingen succesvol afgesloten worden, is de zaak daarmee afgedaan... onvoorstelbaar voor ons, maar afdoende volgens Gumuz-traditie.

De supervisor nam mij ook nog mee naar het huis waar een geestelijk en lichamelijk gehandicapt jongetje leeft, dat niet naar school kan: ik trof het jongetje naakt aan, met nauwelijks kracht in zijn armen en benen. Hij zou niet kunnen praten en maakte ook geen geluiden, maar was wel in staat om naar ons toe te komen toen de supervisor dat aan hem vroeg. Navraag leverde op dat hij wel zelf at als ze hem eten gaven met hun hand. Much, zoals hij heet, krijgt, naar mijn idee, veel te weinig beweging, waardoor zijn beentjes hem bijna niet meer kunnen dragen. De botten in zijn vingers waren zo fragiel dat hij zijn vingers twee kanten op kon buigen. Hij gaat nu vooral niet naar school omdat hij geen controle uit kan oefenen over zijn blaas en darmen. Daarnaast loopt er continu kwijl uit zijn mond en weten de leerkrachten geen raad met hem. Mogelijk kan ik, om te beginnen, een soort looprek voor hem laten maken (voor loopoefeningen en bevorderen van kracht in zijn benen) en kijken of we met een 'knijpbal' kunnen proberen meer kracht in zijn handen/armen te krijgen. Hij zal nog niet direct naar school kunnen, maar ik kan in elk geval kijken of hij zich enigszins kan ontwikkelen en/of de familie welwillend is om hem wat te leren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten